مقدمه و هدف: با افزایش جمعیت سالمندان، شیوع ناتوانایی های جسمانی نیز در حال افزایش است که این امر، توجه سیستم های مراقبتی، بهداشتی و اجتماعی را به خود معطوف کرده است. از جمله مشکلات شایع در دوران سالمندی کاهش تعادل و اختلال پوسچر، بی ثباتی مفصل، کاهش عملکرد عصبی عضلانی، توده عضله، قدرت، استقامت حرکتی، ظرفیت هوازی و افزایش بی اختیاری و تکرر ادراری است. هدف پژوهش حاضر، مطالعه اثر تمرین های هوازی زیربیشینه بر کنترل ادراری، تعادل و ظرفیت هوازی زنان سالمند است. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی می باشد که به صورت میدانی در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش، زنان دارای مشکلات بی اختیاری ادراری شهر ارومیه بودند که پس از اعلام فراخوان در مراکز بهداشت به طور داوطلبانه برای همکاری در پژوهش شرکت کردند. 24 نفر از زنان با دامنه سنی 60 تا 65 سال مطابق با معیار های ورود به پژوهش، انتخاب و 24 ساعت قبل از شروع تمرین با روش اجرای پژوهش آشنا و سپس رضایت نامه و پرسشنامه بی اختیاری ادراری را تکمیل نمودند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به 2 گروه تمرین هوازی و کنترل تقسیم و 24 ساعت قبل از شروع برنامه ورزشی پرسشنامه های سلامت و بی اختیاری ادراری را تکمیل کردند. گروه تجربی تمرین های 12 هفته ای هوازی را انجام داده و 24 ساعت بعد از جلسه ششم و دوازدهم تمرین دوباره پرسشنامه های مربوطه را تکمیل نمودند. ابتدا از آزمون K-S از طبیعی بودن داده ها اطمینان حاصل شد. داده ها با استفاده از آزمون تی همبسته و آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در گروه هوازی بعد از 12 هفته تمرین هوازی در مقادیر حجم و تکرر ادراری آزمودنی ها تفاوت معنی داری وجود نداشت(1=p)، ولی در اندازه تعادل ایستای چشم بسته(001/0=p)، تعادل ایستای چشم باز(001/0=p)، تعادل پویا(001/0=p) و ظرفیت هوازی(001/0=p) تفاوت معنی داری مشاهده گردید. نتیجه گیری: تمرین های هوازی زیربیشینه اثر معنی داری بر بی اختیاری و تکرر ادراری زنان سالمند ندارد، ولی با توجه به تأثیرگذاری بیشتر بر ظرفیت هوازی و تعادل زنان سالمند، پیشنهاد می شود از این روش تمرینی برای بهبود عوارض مربوط و کیفیت زندگی این قبیل افراد استفاده گردد.

مقدمه و اهداف: مزایای شیردهی برای مادر و نقش حیاتی آن برای رشد و محافظت کودک در برابر بیماری ها بر کسی پوشیده نیست، ولی اثرات فعالیت فیزیکی و ورزشی مادر در دوران شیردهی بر کیفیت فاکتورهای شیر کاملا مشخص نیست. بدین منظور مطالعه اثر ورزش هوازی زیربیشینه طولانی مدت بر فاکتورهای شیر مادران خانه دار انجام شد. مواد و روش ها: 30 مادر غیرورزشکار با میانگین سنی (21/2± 80/25) و 27/80 ± 3/85 BMI (و در دسترس، داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت کرده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. نمونه شیر اولیه از هر دو گروه 24 ساعت قبل و نمونه دوم بلافاصله بعد از تمرین از گروه آزمایش گرفته شد. 24 ساعت بعد از انجام تمرینات 12 هفته ای گروه آزمایش، مرحله سوم نمونه گیری شیر مجددا از هر دو گروه انجام شد. برای بررسی اثر تمرین بر متغیرهای شیر از آزمون t و واریانس دو عامله استفاده شد. یافته ها: مشاهده شد که یک ساعت تمرین هوازی با شدت 60 تا 70% (HRMax) تاثیر معناداری در فاکتورهای شیر مادران دارد، به طوری که درصد چربی و پروتئین افزایش، لاکتوز و آب شیر کاهش و هدایت الکتریکی بدون تغییر می ماند. با انجام ورزش هوازی 12 هفته ای، تفاوت معناداری در فاکتورهای شیر گروه های کنترل و مداخله مشاهده نشد. نتیجه گیری: تمرین هوازی با شدت متوسط در مدت زمان طولانی با هدف توسعه عملکرد شیردهی و کیفیت فاکتورهای شیر مادران خللی ایجاد نمی کند.

زمینه و اهداف: مصرف قلیان زمینه ساز کاهش عملکرد ریوی است. اما، داده ها در خصوص اثرات فیزیولوژیکی آن در ورزشکاران جوان تمرین کرده و تمرین نکرده محدود است. بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی اثر طولانی مدت مصرف قلیان بر ظرفیت هوازی (VO2max)، ضربان قلب استراحتی و زیربیشینه در مردان جوان تمرین کرده و تمرین نکرده بود. مواد و روش ها: چهل و نه مرد جوان (34-18 سال) به صورت هدفمند در گروه های زیر قرار گرفتند: 1-تمرین کرده-قلیان (11 نفر)، 2-تمرین نکرده-قلیان (14 نفر)، 3-تمرین کرده (12 نفر) و 4-تمرین نکرده (12 نفر). در طی سه سال گذشته، مردان تمرین کرده حداقل سه جلسه یک ساعته در هفته فعالیت هوازی داشتند، در حالیکه مردان تمرین نکرده یک سبک زندگی غیرفعال داشتند. در طی این سال ها، مردان قلیانی حداقل سه وعده در هفته مصرف داشتند. شاخص های VO2max، ضربان قلب استراحتی و زیربیشینه در همه گروه ها اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج آنالیز واریانس یک طرفه نشان داد، VO2max در گروه تمرین کرده به طور معناداری از سایر گروه ها بالاتر بود، هرچند در سایر گروه ها تفاوت معناداری مشاهده نگردید. ضربان قلب در پاسخ به فعالیت هوازی زیربیشینه و در حین استراحت در گروه های تمرین کرده (با و بدون مصرف قلیان) نسبت به گروه های تمرین نکرده (با و بدون مصرف قلیان) به طور معناداری پایین تر بود، اما در سایر گروه ها تفاوت معناداری یافت نشد. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش، بیانگر آثار نامطلوب مصرف قلیان بر ظرفیت هوازی در بین مردان جوان تمرین کرده دارد، اما به نظر می رسد که اثر تمرین هوازی در مقایسه با اثر مصرف قلیان بر پاسخ ضربان قلب به فعالیت هوازی زیربیشینه و استراحتی موثرتر است.

تحقیق حاضر، به بررسی تأثیر تمرینات زیربیشینه شنای کرال سینه در شرایط هایپوکسی روی آنزیمهای CPK و LDH خون، ظرفیت هوازی و رکورد مردان جوان شناگر با دامنه سنی 20 تا 25 سال میپردازد. 38 نفر از دانشجویان رشته تربیت بدنی که با فن شنا آشنایی داشتند، به طور تصادفی انتخاب و به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 2 ماه، سه جلسه در هفته و 45 تا 60 دقیقه در هر جلسه به تمرینات تناوبی زیر بیشینه با شدت 60 تا 65% حداکثر ضربان قلب ذخیره در شرایط هایپوکسی ( هر 6 تناوب دست یک نفس گیری) پرداختند. گروه کنترل همان تمرینات را با الگوی تنفس طبیعی (هر 2 تناوب دست یک نفس گیری) انجام دادند. در ابتدا و پس از اتمام دوره تمرین، آنزیمهای CPK و LDH توسط دستگاه اتوآنالایزر، توان هوازی به طور غیرمستقیم (آزمون استراند) و رکورد شنای 30 متر اندازه گیری شد. به منظور مقایسة داده ها در هر گروه، از آزمون t وابسته و مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد تمرین در شرایط هایپوکسی، افزایش معنی داری (P<0.05) در آنزیمهای CPK و LDH به ترتیب 16.45 و 16.12% توان هوازی به مقدار 13.07% و بهبود رکورد 30 متر شناگران به میزان 14.95% نسبت به تمرین در شرایط طبیعی در بردارد. یافته های این تحقیق نشان داد، این شیوه تمرین تغییرات مثبتی در قابلیتهای بی هوازی، ظرفیت هوازی و بهبود عملکرد شناگران ایجاد میکند.

هدف تحقیق، بررسی تاثیر تمرینات هوازی با شدت 56 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره بر تغییرات لیپوپروتئین های پلاسمای خون و کارایی دستگاه گردش خون مردان جوان دیابتی IDDM با دامنه سنی 18-28 سال است. از بین بیماران دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت شهرستان همدان، تعداد 25 بیمار واجد شرایط، انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی (15 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی تحت تمرینات تناوبی هوازی به مدت 9 هفته و در هر هفته سه جلسه 30 تا 60 دقیقه در محیط پارک جنگلی قرار گرفتند. برای بررسی تغییرات اجزای چربی و لیپوپروتئین پلاسمای خون شامل TG,T-CHO,VLDL-C,LDL-C,HDL-C و نسبت های HDL/T-CHO,HDL/LDL، نمونه خون وریدی آزمودنی ها قبل و بعد از اتمام دوره تمرین در حالت استراحت اخذ گردید. برای بررسی متغیرهای وابسته در گروه های مستقل و وابسته، از روش آماری از آنالیز رگرسیون چند متغیری استفاده شد. بر اساس نتایج حاصله، کاهش معنی داری در کلسترول تام و افزایش چشمگیری در آنتی ریسک قلبی - عروقی HDL-C و نیز قند خون گلیکوزیله گروه تجربی به دست آمد. سایر تغییرات پدید آمده در لیپوپروتئین ها و اجزای چربی خون نیز از جنبه بالینی قابل توجه است. به نظر می رسد اندازه شدت یا حجم مدت ورزش تناوبی اکسایشی زیربیشینه در محیط خشک، تحت شدت کار 56%HRR به موازات برخورداری بیماران از سطح برتر آمادگی بدنی نخستین (گروه آزمایشی ml/kg/min 57.7 و گروه گواه ml/kg/min 46.6) برای برانگیختگی فرایندهای متابولیک اکسایش چربی، به ویژه فراخوانی لیپوپروتئین های پلاسمایی، احتمالا چندان شدید نبوده است.

هدف از تحقیق حاضر تاثیر سه شیوه تمرینی بر بیان ژن TGFB1 و VASH-1 در بافت بطن چپ رت های ویستار بود. مواد و روشها: 40 سر موش ویستار8 هفته ای با میانگین وزن33+237 گرم در محیطی کنترل شده نگهداری و به صورت تصادفی در5 گروه 8 تایی قرار گرفتند. برنامه های تمرینی به مدت 8 هفته و هفته ای 3 جلسه با شدت مشخص بود. تمرینات هوازی شامل 47 دقیقه دویدن با شدت متوسط VO2MAX 65 % بر روی تردمیل بود. تمرین HITشامل دویدن با سرعت 2 متر در دقیقه با شیب فزاینده بر روی نوار گردان و تمرینات HIIT شامل 4 وهله تناوبی شدید با شدت 90تا 100درصد VO2MAX و چهار وهله تناوبی کم شدت 50 تا 60 درصد VO2MAX انجام شد. گروه کنترل پایه در هفته اول و پس از استقرار تحت جراحی و بافت برداری قرار گرفت گروه های دیگر پس از آخرین جلسه تمرینی تشریح و سپس بافت قلب آن مورد بررسی قرار گرفت. تغییرات برون گروهی توسط آنالیز واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری0/05 ≥ P مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 1-نتایج نشان می دهد 8 هفته تمرین MIT (001/0 ≥ P)، HIT (001/0≥ P)، HIIT(001/0≥ P) باعث افزایش معنادار بیان TGF-β1در بطن چپ موش های نرویستا ر شد 2-نتایج تحقیق حاضر کاهش معنی دار بیان ژن VASH-1 بین 5 گروه پژوهش نشان می دهد(د(0001/0 (P<. نتیجه گیری: بنظرمیرسد تمرین منظم پتانسیل اثر گذاری در افزایش هایپرتروفی قلب با افزایش TGF-β1 کاهش VASH-1 در رت های نزاد دارد

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر یک فعالیت هوازی زیربیشینه بر میزان تغییرات فریتین، آهن و ظرفیت آهن خون بیماران جوان تالاسمی ماژور است. 10بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور وابسته به تزریق خو.ن به طور تصادفی انتخاب شدند و مورد آزمایش قرار گرفتند. بیماران، آزمون پیش رونده بالک را (شامل 25 مرحله کار)، انجام دادند و سپس نمونه های خونی در سه مرحله قبل، بلافاصله بعد و 36 ساعت بعد از تمرین از بیماران گرفته شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از روشهای آماریTest -T ، ضریب همبستگی پیرسون و آنالیز رگرسیون چند متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نتایج زیرحاصل شد: فریتین خون بیماران بلافاصله پس از تمرین کاهش معنی داری یافت، بین فریتین با متغیرهای آهن و TIBC همبستگی مثبت و معنی داری به دست آمد (r=0.74) نتایج نشان می دهد که انجام فعالیت های هوازی زیر بیشینه علاوه بر کاهش فریتین در هنگام تمرین، در دوره بازیافت مقدار آزاد شدن فریتین از بافتها را افزایش دهد و در نتیجه تاثیر داروی دسفرال بیشتر می شود.

برای بررسی تاثیر هشت هفته تمرین در شرایط هایپوکسی نور موباریک بر غلظت VEGF سرم (به عنوان مهم ترین شاخص آنژیوژنز یا رگ زایی)، 24 نفر از دانشجویان داوطلب مرد غیر ورزشکار در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها بر اساس حداکثر اکسیژن مصرفی در سه گروه هشت نفره شامل: تمرین در شرایط هایپوکسی مطابق با ارتفاع 4200 متر، تمرین در شرایط نورموکسی و گروه کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرین ورزشی روی دوچرخه کارسنج برای هر دو گروه تجربی (با شدت Vo2max %55-%75 به طور فزاینده به مدت 45 دقیقه) یکسان سازی شده بود، فقط گروه هایپوکسی تمرین را در شرایط هایپوکسی 12% انجام دادند. برنامه تمرینی سه جلسه در هفته، به مدت هشت هفته بود. خون گیری در ابتدا و انتهای هفته هشتم در حالت ناشتا انجام شد. شاخص خستگی آزمودنی ها از طریق آزمون وینگیت و VO2max از طریق دستگاه گاز آنالیزر اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس دوطرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج نشان داد هشت هفته تمرین در شرایط هایپوکسی-نورموباریک تغییر معنی داری در غلظت VEGF سرم (افزایش 44 درصد) و VO2max (افزایش 14%) گروه هایپوکسی، در مقایسه با دو گروه دیگر ایجاد می کند. غلظت VEGF سرم در گروه نورموکسی، در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافت، در حالی که هشت هفته تمرین در شرایط هایپوکسی و نورموکسی هیچ تغییری در شاخص خستگی گروه ها ایجاد نکرد. بدین ترتیب، با وجود اینکه تمرینات استقامتی موجب بهبود VO2max و آنژیوژنز می شود، تمرین استقامتی در شرایط هایپوکسی می تواند این بهبود را تسریع کند.

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر چهار هفته تمرین تناوبی سرعتی شدید بر اجرای هوازی و بی هوازی مردان تمرین نکرده است. 14 دانشجوی مرد تمرین نکرده که داوطلبانه در این پژوهش شرکت کرده بودند، به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. پیش و پس از تمرینات، آزمودنی ها آزمون ورزشی فزاینده ای برای تعیین vo2max و توان بیشینه در(pmax) vo2max ، آزمون زمان تا واماندگی با (Tmax) pmax و سه آزمون متناوب وینگیت را با چهار دقیقه بازگشت به حالت اولیه بین هر آزمون اجرا کردند. همچنین میزان لاکتات خون در زمان استراحت و در دقیقه های 3 و 20 بعد از آخرین آزمون وینگیت اندازه گیری شد. پروتکل تمرین تناوبی سرعتی شامل سه تا پنج تکرار 30 ثانیه ای آزمون وینگیت با تمام توان به همراه چهار دقیقه بازگشت به حالت اولیه بین تکرارها بود که سه روز در هفته برای دوره ای چهار هفته ای اجرا می شد. گروه کنترل هیچ برنامه تمرینی ای اجرا نمی کردند. بررسی داده ها، با استفاده از آزمون t مستقل، t زوجی، تحلیل واریانس با اندازه گیری های تکراری در سطح p<0.05 نشان داد در گروه تجربی، پس از تمرینات، Tmax, Pmax, Vo2max، حداکثر برون ده توان، میانگین برون ده توان، کل کار انجام شده و حداکثر لاکتات خون افزایشی معنی دار و لاکتات دوره بازگشت به حالت اولیه کاهش معنی دار یافت(p<0.05) . در گروه کنترل، تغییر معنی داری در هیچ یک از متغیرها مشاهده نشد(p>0.05) . یافته های پژوهش حاضر پیشنهاد می کند که یک دوره تمرین تناوبی سرعتی شدید با توجه به حجم بسیار کم آن (به طور میانگین 2 دقیقه در هر جلسه) اجرای هوازی و بی هوازی را بهبود می بخشد.